Spiritualiteit heeft van oudsher een belangrijke betekenis gehad in dit gebied. Ook in de huidige tijd zijn er nog verschillende plekken die ervan getuigen zoals bijvoorbeeld de boeddhistische tempel en het Santuario de Torreciud op de Maria-route van Lourdes - Montserrat.
Er zijn in de buurt ook allerlei historische kloosters en kapelletjes, vaak op de mooiste plekken. Grotten boden plek aan kluizenaars en monniken die zich voor een tijd van het klooster afzonderden. Soms als je langs zulke plekken loopt, meen je die lading van het verleden nog te voelen..
Vorige week maakten we de wandeling langs drie ermitas (kapellen) met als hoogste-punt de Ermita de la Espelunga.
De wandeling start bij het verlaten klooster van San Victorián. Dit monesterio real heeft zijn oorsprong in de 5e of 6e eeuw en wordt beschouwd als een van de oudste kloosters van het Iberisch schiereiland. Het klooster kreeg betekenis toen de van oorsprong Italiaanse San Victorián zich rond het jaar 540 in deze omgeving vestigde en volgelingen aantrok.
Je bereikt het klooster San Victorián met de auto via de afslag Los Molinos / El Plano als je van Juseu naar Ainsa via de N-260 rijdt. Je kunt doorrijden tot de parkeerplaats voor het klooster, bijna aan het einde van de weg. Hier begint de wandeling en je passeert direct al de eerste ermita, la Ermita de la Virgen del Pilar. Vanaf het klooster van San Victorián stijg je langzaam via een goed aangeven pad door bebost gebied in de uitlopers van de Peña Montañesa. De uitzichten over de Valle de la Fueva worden steeds indrukwekkender. Na ongeveer een kwartier bereik je de tweede kapel, de ermita van San Antón. Van buitenaf is deze ermita niet bijzonder maar binnen zijn nog prachtige fresco’s te zien. De wandeling gaat verder omhoog en je komt dichter bij de verticale rotswand van de Peña Montañesa waardoor het geleidelijk wat stijler wordt.
Af en toe hoor je het geluid van stromend water en een keer moet je een grote stap maken over een beekje. Je passeert daarna een klein altaartje boven een grote steen waarop San Victorián vaak zou hebben gemediteerd. Als je op deze steen tikt, moet je het geluid van een bel kunnen horen. Na nog een klim van ongeveer drie kwartier bereik je de laatste haarspeldbochten van het pad. Als je omhoog kijkt kun je de derde ermita al zien liggen, helemaal opgenomen in de stijle rotswand. En als je eenmaal voor deze Ermita de la Espelunga staat word je stil. Adembenemend. Hier besef je dat devotie een bijna bovenmenselijke kracht kan aanroepen. Mensenhanden bouwden deze kapel, als verering van en toewijding aan het Hogere. Geen eer aan wie de bouwers waren … ondergeschikt aan de heilige missie.
Binnen brandt een kaarsje op het altaar en het geurt naar rozemarijnwierook. Er is hier een aangename sfeer, op een vreedzame plek. Hier speelt de wereld geen rol en de tijd heeft hier geen vat op gekregen. Tijdloosheid, hier ademt alleen de ziel. Zuiver en onaangetast. Een verborgen spirituele schat, waar onder anderen San Victorián ooit zijn ascetische leven leidde.
Comments