We zien hier mensen met een enorme natuurkennis die alle vogels en planten bij naam kennen. Ik ben altijd onder de indruk van de kennis maar ook van de mensen die zoveel in de natuur weten te benoemen.
De namen willen op een of andere manier bij mij niet blijven hangen. Terwijl ik bepaalde vogels en planten elke dag waarneem, ken ik de naam nog steeds niet. Dat verbaast me wel eens van mezelf. Er is zeker geen desinteresse voor de plant of vogel. Maar kennelijk wel voor zijn naam.
Soms kan een beleving in de natuur je een associatie met het verleden aanreiken. Zeker geuren kunnen je makkelijk naar je kinderjaren terugvoeren. Die geur kan ik niet benoemen maar ik ken haar toch. Aan de geur is een beleving gekoppeld. Die beleving heb ik opgeslagen zonder dat die een naam heeft.
Als ik jasmijn jasmijn noem doe ik jasmijn tekort. Jasmijn is namelijk al in mij opgeslagen. Ook zonder de naam heeft het een geur, een kleur, een klank, een herinnering. Het geheel is een volheid. Die wil ik vasthouden en die blijft ook makkelijk hangen.
Ik geloof dat ik daarom zoveel in de natuur om ons heen nog steeds niet bij naam ken. Ik wil die vogel, geloof ik, niet eens losmaken van de geuren van het seizoen. Toch wordt de vogel met zijn omgeving en achtergrond in zijn volheid in mij opgeslagen. Daar hoef ik niet eens iets voor te doen.
En op een ander moment,… maakt de roep van die vogel die hele volheid in een flits weer los. Daar is het enorme geluk even. Daar is de kracht van de natuur.
Het is die volheid waar de natuur je naar terug kan brengen. Dat gebeurt in het ene moment van beleving. Maar in dat ene moment doet je hele leven even mee.
Ik merk dat de benoeming vaak de beleving beëindigt. De benoeming maakt los en sluit af. Daar schuilt de verarming door kennis. Het een sluit het ander natuurlijk nooit uit, maar daar ligt wel het gevaar. Benoeming sluit de zintuigen. Ons eigen kind heeft het me laten zien:
Blijf zien, beleef de natuur.