Ja dat gebeurde 7 jaar geleden toen we 3 weken de diepe Ribagorziaanse verstilling ervaarden op het rotseiland Juseu vanuit Casa Arriba gelegen op bijna het uiterste westpuntje. En ik ben best al veel op eilanden en ook rotseilanden geweest. Toch in de winter van 2015 was en is dit het stilste oord in de buitenlucht waar ik ooit geweest ben. En dat zeg ik, die ooit 2 weken in een best wel stil Benedictijns klooster was en de stilte van grotten ken. Juseu is ook aan het eind van een weg. Een weg die bij koeler weer en koude nachten over gaat in een zee van wolken, of waar je de ruimte gewaar wordt van de immense melkweg bij heldere nachten. Dan kijkt de grote beer je aan die met zijn steel op de Turbón berg leunt. Wat een kwaliteit en energie in de natuur! Ongekend.
Maar nu eenmaal bekend een blijvertje. Na zo’n drie dagen hier relativeren tijd en ruimte zich en beleef ik dat als een openbaring, en dat hoor en merk ik bij meer mensen die in de casas van Kees en Wiep zijn. Het werkt kennelijk als vakantie voor lichaam en geest; al na een paar dagen hier zijn kijk je in de spiegel van een (aangeleerd?) patroon van je agenda- en informatiedrukte.
Die rugzak kun je hier echt even helemaal afzetten en helemaal laten voor wat ie is. Wow hoe heerlijk is dat ! Natuurlijk kennen ook Spanjaarden dit contrast – en wat kunnen die trouwens ook een heerlijke gepassioneerde luide taal spreken als ze elkaar tegenkomen – maar hun balans past beter bij mijn DNA. Misschien zit dit wel in het mooie slaap- werk- en eetritme: ochtends zeer eenvoudig ontbijt, aan het werk tot 13.30h, dan het almuerzo (warm eten) waarna ook de zon de siësta dicteert en vervolgens in de middag weer werk en dat mag ook vergaderend op een terras zijn! Hoe anders dan mijn eerdere Nederlandse kantoorwerk.
De openbaring zit hem er denk ik in pure natuur van de Carrodilla en bescheiden aanwezigheid van mensen. Boeren die nederig -voor zover er een beetje vlakke grondstukken zijn- de harde stenige aarde bewerken en daar heerlijke ingrediënten van weten te oogsten als granaatappel, woestijnvijgen, vijgen, olijven, amandelen, tarwe. En ook weten zij in kleine moestuin paradijzen precies hoe te irrigeren en er romaanse sla, reuzenuien, spinazie, snijbiet, rosa tomaten enz…uit te oogsten. Ook in het bos en monte kennen ze de weg met of zonder schapen naar de paddenstoelen, truffels, jenerverbes, lavendel, tijm etc….Op meerdere plekken komt nog puur bronwater uit de grond en tref je in de aarde zout en gips en ook hemelsblauw pigment waarmee de romaanse kerken beschilderd werden. Wat een wonderlijk en groots landschap. Er zijn eindeloze balkons om op te wandelen. s ’Winters geniet je vanaf de Buñero berg een helder panorama van wel 150 Km breed zicht op de hoge Pyreneeën op een afstand van 70 Km voor je. Kijk je vanaf daar naar het zuiden dan lijkt Calasanz een drijvend rotseiland op de wolken. Hoe dichtbij de natuur kun je hier zijn?
In Juseu eindigt weliswaar de weg maar begint ook weer een prachtig wandellabyrint van paadjes, senderos en caminos GR’s of PR’s . Je zou geneigd zijn te denken dat die voor de wandelaar gemaakt zijn, en hoe geweldig is het dan al wandelend te merken dat het soms bijna of helemaal dichtgegroeide schapenroutes, ezelspaden nu 4x4 pistes zijn naar landbouwperceeltjes of handelswegen vanuit plaatsen als Calasanz of Estadilla naar Graus of Bennabarre. En onderweg let god altijd op je vanuit de alomtegenwoordige ermita’s en kun je nog even snel je zonden wegbiechten. Maar je kunt er ook even schuilen tegen de zon want regen valt hier vaak alleen in de spreekwoordelijke vorm van “cuatro gotas” (4 druppels) óf een korte onweersbui.
Kortom verliefd worden voor de rest van je leven op een landschap als deze zuidelijke Ribagorza, kun je natuurlijk nooit vooraf bedenken als je een Juseu-retreat boekt. Inmiddels gun ik iedereen op zijn minst een stukje van deze ervaring. Heel fijn en dankbaar dat dat bij Wiep en Kees kan.
Na 2015 zijn we zelf in de Ribagorza en Guara gaan zoeken naar een huis dat we vonden in Torres del Obispo. Na de koop in 2017 van Casa Juanico is dat nu authentiek gerenoveerd en ben ik als wandelreisleider en mijn lief Anita als gastvrouw/chefkok een wandelreisonderneming www.recargo.nl gestart. Recargo is Spaans voor “ik laad op”. Sinds vorig jaar hebben we de baan aan de wilgen gehangen en ingewisseld voor “lol in de rol”. Het is toch geen geheim dat je van verliefd zijn beter wordt?
Carlos en Anita