In 2016 gingen we voor het eerst naar Juseu op vakantie. Tijdens onze zoektocht naar een nieuwe bestemming voor onze zomervakantie kwam Ruben, mijn man, het filmpje van Kees tegen op het internet en al snel waren we eruit: komende zomer gingen wij naar het vakantiehuis Casa del Maestro in Juseu!
De onvermijdelijke files rond Parijs niet meegerekend, verloopt de rit ernaartoe voorspoedig. Na een nachtje in een B&B in La Souterrain vervolgen we onze weg. De omgeving wordt steeds mooier en al gauw rijden we in de Pyreneeën. Ondanks mijn vermoeidheid kijk ik verrukt om mij heen. Wat is het hier prachtig! Het ruige berglandschap, de uitgestrektheid en die kleuren! Hier gaat mijn hart sneller van kloppen.
We verwonderen ons over de glad geasfalteerde wegen, ze lijken nog zo nieuw en dan opeens houdt de weg op nadat we afslag Juseu hebben genomen. Althans, de brede autoweg wordt verruild voor een smal omhoog kronkelend weggetje. Het is wel geasfalteerd, ooit, maar vertoont vele gaten en hobbels. Het lijkt wel of er geen einde aan komt. Steeds weer een nieuwe bocht, maar uiteindelijk bereiken we de parkeerplaats zoals Kees in de routebeschrijving heeft geschreven. Hier keren we om zo makkelijker het pad omhoog te kunnen nemen. Maar jeetje, wat is het hier smal en steil! Is dit wel goed? Stapvoets rijd ik verder. “Hier links moet het huis van Kees en Wiep zijn”, zegt Ruben. “Maar ik kan de auto toch niet zomaar stil zetten op de weg? O, kijk hier rechts is een soort parkeerplaats, ik zet de auto daar wel even neer.” Niet wetende dat we er straks weer achteruit af moeten rijden. Als ik uitstap merk ik pas hoe moe ik ben. Ik kan nauwelijks op mijn benen staan.
Wolfje komt gelijk naar ons toegelopen met Kees in haar kielzog. Kees is verbaasd dat Wolfje niet blaft naar ons, dat gebeurt zelden bij nieuwe mensen. “Dan moeten jullie wel goed volk zijn.” Onze jongste zoon Stan (8 jaar) is gelijk helemaal weg van Wolfje, wij allemaal eigenlijk. Zelfs ik die helemaal geen hondenmens is. Ik kon toen nog niet bedenken dat ik vijf jaar later zelf met een hond naar Juseu zou komen.
Kees en Wiep vertellen ons dat ze een week na onze aankomst naar Nederland vertrekken en dat Gerrie en Erna dan in hun huis komen en de boel waarnemen. Ze ruilen van huizen, of beter gezegd van woning, want Gerrie en Erna wonen op een boot. En ze blijken vlakbij ons te wonen in Nederland! Wat toevallig!
Die eerste zomer in Juseu verkennen we de omliggende plaatsjes zoals Benabarre, lopen we door de kloof van Ciscar, gaan we uit eten bij El Rincón in Barbastro en maken we het Longaniza-festival mee in Graus. We aanschouwen hoe de worst gevuld wordt en langer en langer wordt. Lokale bekendheden en tv-camera’s zijn aanwezig om alles vast te leggen. We blijven nog kijken tot het enorme rooster met worst boven het vuur wordt gehesen met een hijskraan en taaien dan af. We zwemmen veelvuldig in het grote meer en komen helemaal tot rust.
Gedurende die twee weken is het kronkelweggetje omhoog naar Juseu vertrouwd geraakt en ‘scheuren’ we de berg op en af.
Als we weer thuis zijn, weten we al dat we terug willen naar Juseu. Voor de volgende zomer is Casa del Maestro weer geboekt.
Het tweede jaar Juseu, in 2017 is een feest der herkenning. Alleen het vlot in het meer is helaas weg en komt ook niet meer terug. Dit jaar gaan we voor het eerst canyoning doen. We krijgen deze tip van de gasten in Casa Arriba. Ik mag zelfs schoenen van haar lenen hiervoor, aangezien ik geen sneakers of iets dergelijk mee heb genomen (nogmaals dank je wel!). Wat een fantastische ervaring is dat canyoning! Supergaaf! We zijn er vol van! Waar onze jongste zoon van 9 jaar het af en toe wel spannend vond, was onze oudste zoon van 13 jaar fearless.
We gaan dit jaar ook voor het eerst eten bij Trasiego in Barbastro. Het restaurant is een jaar dicht geweest vanwege de verbouwing horen wij van de vaste gasten in Casa Milan. Wat een prachtig restaurant en het eten is hemels! We worden bediend door een ober die een tijd in Frankrijk heeft gewoond en ook Frans spreekt. Ruben grijpt deze kans aan om zijn Frans weer even op te poetsen.
Deze zomer maken we een uitstapje naar het plaatsje Torla, hoger in de bergen gelegen bij het Nationaal Park ‘Monte Perdido’. Hier hebben Ruben en ik zo’n 20 jaar geleden op een kleine camping gestaan in een ieniemienie tentje. Als we aan komen rijden bij Torla zien we een grote parkeerplaats vol met touringcars en grote billboards waarop wateractiviteiten worden aangeprezen. Wat is er veel veranderd! We rijden door en komen al snel aan bij ‘onze’ camping. We stappen uit en nemen een kijkje. Wat schetst onze verbazing: de camping is nog exact hetzelfde als 20 jaar geleden! Ik loop in een keer naar onze kampeerplek. Wie had dat kunnen bedenken dat we 20 jaar later met onze kinderen hier zouden terugkeren?
Ook deze vakantie ruilen Wiep en Kees met Gerrie en Erna halverwege tijdens ons verblijf. We spreken Gerrie en Erna uitgebreider dit jaar en doen gezellig een borrel op het terras van Maestro. Het is zo gezellig dat ze een hapje met ons mee-eten.
In de zomer van 2018 gaan we voor de derde keer naar Casa del Maestro. Deze keer vertrekken Wiep en Kees al na ons eerste weekend naar Nederland. Jammer, maar Gerrie en Erna zijn goede vervangers 😉.
We gaan weer canyoningen, deze keer in een ander gebied en een ‘moeilijkere’ tocht. Jongste zoon is tenslotte weer een jaartje ouder. Ruben en ik raken echter beiden geblesseerd op deze tocht. Ruben is uitgegleden op een rots en op zijn rug gevallen (nadat hij heldhaftig een meisje wilde helpen). Ik heb mijn scheenbeen aan een rots onder water geschaafd bij een sprong. Na afloop van de tocht als ik mijn wetsuit uitdoe, zie ik de schade: een enorme kloof op mijn rechterscheenbeen. Het litteken zit er nog steeds.
Uiteraard eten we weer bij El Rincón en Trasiego, waar we inmiddels herkend worden, als hoogtepunten en tussendoor af en toe bij Rókola in Graus. Het is het jaar van het WK en de Champions League en natuurlijk moet er voetbal gekeken worden. Vooral Thomas onze oudste zoon van 14 is echt een voetbalfanaat. Wat een geluk dat we worden uitgenodigd om samen met Gerrie, Erna en hun dochter en haar vriend op de grote tv te kijken, wat supergezellig is.
Naast dat Ruben en ik geblesseerd zijn geraakt, zijn zowel Thomas als Stan een paar dagen flink ziek, eerst de één dan de ander. Met Stan gaan we zelfs nog naar het lokale medisch centrum (Gerrie heeft ons uitgelegd waar het is), waar we door een heel vriendelijke jonge arts worden geholpen. Gelukkig is er niets ernstigs aan de hand.
In de zomervakantie van 2019 besluiten we een keer naar Casa Arriba te gaan. Dezelfde omgeving maar toch weer heel anders. We gaan elke dag even naar het hoogste punt en genieten van het prachtige uitzicht. Het is deze zomer erg heet, dus het balkon op het noorden van Casa Arriba is heerlijk koel!
We gaan weer canyoning doen. Deze keer zijn we alleen met ons viertjes zonder andere families en één gids, Mario. Na afloop neemt hij ons mee naar een café dat letterlijk op de rosten ligt met een waanzinnig uitzicht. We zien een adelaar op ooghoogte rakelings langs het raam voorbij vliegen. Wat indrukwekkend!
Ook heeft Mario een goede tip om te wandelen in Valle de Bénasque. En hij raadt ons een eettentje in het centrum van Bénasque aan waar je fantastische champignons kunt eten, voor na afloop van de hike. We volgen het advies van Mario op en maken een fantastische dagtocht in Valle de Bénasque. Ook vinden we het tentje waar we de overheerlijke championes eten.
De zomer van 2020 gaan we weer. Casa Arriba is helaas verkocht, maar Maestro is ook goed. Onderweg in de auto krijgen we een appje van Kees dat we ook in Milan mogen verblijven voor dezelfde vergoeding, omdat het al zo lang leeg staat (coronajaar). En ja, dat willen we wel. Wat een heerlijk ruim huis en wat een fijne, grote veranda met wijds uitzicht. We genieten wederom van de prachtige natuur en de rust en stilte.
In de zomer van 2021 gaan we weer naar Juseu. Inmiddels is ons gezin uitgebreid met onze hond Fima, een rescue dog uit Rusland. Hij kwam als pup van 4,5 maand bij ons. Het toeval wil dat Kees en Wiep ook net een nieuwe pup hebben, Ravi. Ik had Ravi al op foto’s op Instagram gespot. Fima en Ravi zijn direct dikke maatjes. Er wordt heel veel gespeeld. En wij zijn weer terug op ons honk in Casa del Maestro, na twee jaar uitstapjes naar Casa Arriba en Casa Milan.
We ontdekken welke veranderingen Maestro heeft ondergaan tijdens onze afwezigheid: nieuw aanrechtblad, een stukje nieuwe vloertegels bij de keuken, een extra vitrinekastje, nieuwe kussens op de bank, een nieuw douchegordijn, een ander douchematje en een andere knop op de grote, zware deur van de servieskast.
Fima is al snel gewend aan het buitenleven in de Pyreneeën. Hij vindt het heerlijk. Deze zomer is het niet zo heet, althans niet wanneer wij er zijn en dat is eigenlijk wel zo prettig, en zeker voor Fima. We besluiten dit jaar weer naar Alquézar te gaan waar we alleen het eerste jaar, vijf jaar geleden, zijn geweest. De tocht door de kloof rondom het dorp is nog steeds prachtig en Fima loopt lekker mee. Voordat we aan de tocht begonnen, hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijke lunch met fantastisch uitzicht.
We gaan ook met Fima naar de Valle de Bénasque. We zijn dit jaar wat later, later dan voorgaande jaren waardoor de parkeerplaats vol is en we niet met de pendelbus mee kunnen rijden. We parkeren de auto uiteindelijk ergens aan de kant van de weg en lopen naar de plek waar we anders zouden starten. Daar pauzeren we even wat langer en vervolgen de weg naar de vallei. We gaan deze keer niet helemaal naar de Col de Toro, dat redden we niet qua tijd. Maar wat is het fijn hier weer te zijn, in deze adembenemende natuurpracht! We denken dat Fima iets van een berghond in zich heeft, want hij lijkt een beetje op een witte Pyrenese berghond. Ook hij geniet met volle teugen.
2022 is onze zevende zomer in Juseu. Thomas, onze oudste zoon is net 18 jaar geworden, geslaagd voor het vwo en heeft een meisje leren kennen tijdens zijn examenvakantie in Split. Zij woont in Praag. Hij gaat de eerste week mee naar Juseu, maar daarna vliegt hij van Barcelona naar Praag om zijn vriendin te bezoeken.
Omdat Thomas maar één week bij ons is, proppen we zo veel mogelijk activiteiten in de eerste week. De pech wil dat zowel Thomas als ik bij aankomst flink verkouden, grieperig zijn. Met passen en meten, vitaminepillen, Fluimucil en heel veel papieren zakdoekjes lukt het ons toch die dingen te doen die we van plan waren.
Fima en Ravi hebben elkaar weer direct gevonden en spelen de hele vakantie samen. Vaak komt Ravi Fima ’s-ochtends ‘ophalen’ om te spelen.
Kees en Wiep vertellen ons over een nieuw restaurant genaamd L’Alcina in Pano. Daar gaan we natuurlijk naartoe! Wat een beleving, zowel het eten als de locatie. We hebben er weer een favoriet bij!
Ongepland, maken we een rit naar Barcelona. Het was de bedoeling dat Thomas met de trein van Lerida naar Barcelona zou gaan, maar op de ochtend van vertrek naar Lerida, ontving hij een mail dat er vanwege vandalisme aan het spoor geen treinen reden en er ook geen vervangend vervoer was. Tja, daar sta je dan. Ritje Lerida werd een ritje Barcelona. Je wilt niet dat hij zijn vliegtuig niet zou halen.
De tweede en laatste week van de vakantie doen we rustig aan, maar gaan nog wel voor een tweede keer bij L’Alcina eten! We kijken er nu al naar uit om hier komende zomer te eten als we voor het achtste jaar naar Juseu gaan. Wij hebben ons hart verpand aan Juseu, wat inmiddels als een tweede thuis aanvoelt.
Ruben en Mireille Kwak
Thomas, Stan en Fima
Haarlem
Comentarios