Tussen 1903 en 2000 was het pension/restaurant San Ramon een belangrijke ontmoetingsplaats voor intellectuelen en kunstenaars. Joaquín Costa, Miguel de Unamuno, George Orwell, Miguel Fleta, Luis Miguel Dominguín, José Agustín Goytisolo waren terugkerende gasten of tijdelijke bewoners.
Wij herinneren ons ook nog het opvallend kleurrijke gezelschap dat aan de tafeltjes aanschoof als wij daar eens aten. Het merendeel betrof oudere permanente pension-bewoners, die met elkaar hun laatste jaren vierden.
Na een jarenlange verbouwing werd onlangs het hotel/restaurant San Ramon weer heropend. Maar helaas, de oude sfeer van het hotel is helemaal verdwenen. Geen krakende vloeren meer. Alles wat door vele handen en voeten was uitgesleten, is eruit gesloopt. Alleen de gevel is blijven staan. Misschien was er ook niet meer te redden. Maar nog het meest mis je natuurlijk de mooie oude mensen.
Toch gelukkig, hoe langer we kijken, hoe meer we weer terug zien. Komt die dame ons niet bekend voor? Ook herkennen we steeds meer van het oude interieur. De gedecoreerde tegels aan de wand en op de vloer zijn hergebruikt of goed nagemaakt. Antieke meubelstukken zijn gerestaureerd en staan weer op hun oude plaats. Opnieuw waaien de vitrages zacht voor de openstaande balkondeuren. Op zijn minst is hier geprobeerd om schoonheid en sfeer aan de bijzondere plek terug te geven.
In één opzicht wordt het verleden zeker wel overtroffen. De schaaltjes met de te gare groente en de stoofvleesgerechten hebben plaats gemaakt voor een geweldige keuken.
Wat ons betreft moet de nostalgie dan maar plaats maken voor de smaak. Een drie-gangen menu inclusief een fles goede wijn kost 18 euro pp. We zullen hier zeker weer vaker komen. En hopelijk doet dat onze heimwee eens vergeten.