Het landschap rond Juseu is een mix van ruige natuur en gecultiveerd land.
Vroeger was een veel groter deel van het land in cultivatie gebracht. Om hier iets te kunnen verbouwen moest ooit een behoorlijk werk worden verricht. De heuvels werden al in de Romeinse tijd trapsgewijs geterrasseerd om het kostbare regenwater en daarmee de jonge aanplant niet verloren te laten gaan. Stevige muren werden gebouwd met voorhanden zijnde stenen, om het niveauverschil van de terrassen overeind te houden.
De terrassen werden optimaal gebruikt. De olijf- en amandelbomen werden tot aan de randen van de terrasseringen aangeplant en tussen de bomen werden in het seizoen gewassen gezaaid.
Een eeuw geleden had Juseu nog meer dan vijfhonderd inwoners. Grote gezinnen leefden van een paar hectaren grond. De geterrasseerde grond was productief. Met hele families werd er hard gewerkt. Ingestorte muurtjes werden eeuwen lang vakkundig hersteld.
Nu zie je dat een boer met een klein gezin, tientallen hectaren nodig heeft om van te kunnen leven. Maar de structuur van het land laat hier geen schaalvergroting toe. En een daling van de landbouwprijzen maakt de grond steeds minder rendabel.
Wij zien in de afgelopen jaren dat er geleidelijk minder wordt verbouwd en geoogst. Steeds meer land wordt niet meer bewerkt, steeds meer bomen worden niet meer gesnoeid. In een korte tijd neemt de natuur bezit van wat voor vele generaties productieve gronden waren. Langzaam wint de natuur hier weer terrein.
Zo zie je hier en daar nog de ordening van ooit geplante olijfbomen temidden van een woeste natuur. In een bijna ondoordringbare wildernis van planten en bomen kun je nog de oude terrasmuren ontwaren, soms al gevallen, soms nog gaaf gestapeld. Het verleden overgroeid.
Voor de oudere bewoners in Juseu zijn gevallen muren een teken van verval. Net zoals de niet meer te bedwingen natuur dat voor hen is. Gelukkig zien we voorlopig ook nog de mooie afwisseling met geploegde akkers, gescheiden door nog overeind staande muren.