Als kind vond ik het vervelend dat we zo weinig tijdloos konden zijn. Wat je eigenlijk wilde was ‘eindeloos opgaan in de eindeloosheid’, via het spel, de lange vakanties … De wens om tijdloos te kunnen zijn is wel een thema geweest in mijn leven. Maar later, bij een beroepskeuze of in een sollicitatiegesprek (is er bij mij trouwens nooit van gekomen) was het natuurlijk wel lastig om deze wens uit te dragen. Ga maar eens uitleggen dat het je ambitie is om een agendaloos leven te leiden..
Ik heb het wel eens als een onvermogen ervaren dat ik een agenda in mijn leven niet kon verdragen. Ik had niet zo zeer moeite met wát in de agenda stond, maar wel met de vaste omlijning ervan, met steeds al vooruit te moeten kijken.. Eigenlijk wilde ik de leegte niet missen. Een agendaloos leven had een grote aantrekkingskracht. Bij de vraag wat je wilt in je leven voelde ik meteen een knoop in m´n maag en dan kwam vooral het veiligstellen van tijdloos en onbenoemd zijn altijd weer bovendrijven. Dat had ik zelf niet zo bedacht, dat ging vanzelf.
Nu constateer ik dat mijn behoefte om de openheid open te laten, eigenlijk hier een vorm heeft gekregen. Juseu is voor ons de uitwerking van dit thema geworden. Op deze berg in de uitgestrekte ruimte, is tijdloosheid het fundament. De leegte is elke dag opnieuw het startpunt. Er moet altijd veel gedaan worden maar het gebeurt vanuit vrijheid. Het langzame ritme van de seizoenen bepaalt de agenda, niet iemand anders. Zo is het hier altijd geweest. Wij hebben aangehaakt, beter gezegd afgehaakt, losgemaakt.
We delen die tijdloosheid graag met degenen die hier ook ‘voor een kortere of langere tijd’ willen zijn. Om gewoon hier te verblijven of om wat dan ook te doen. Tijdloos zijn is een goede tijdsbesteding.
Alleen het tijdloze kan het tijdelijke bevatten.
