Ik moet toch echt verslag doen van dit bijzondere voorjaar.
Ik doel op de weersomstandigheden, toch altijd van invloed op ons welbevinden of slecht bevinden.
Na een vrij normale winter begon het vroege voorjaar hier bijzonder mooi. Op instagram kon je zien dat de amandelbomen hier eind februari al in bloei stonden. Maar het zorgwekkende was dat het vanaf half februari drie maanden onafgebroken niet meer regende. De luchten waren blauw en het het werd al warm in maart. Dat heet toch gewoon lekker weer, zou je zeggen… Ja dat is zo maar we zijn afhankelijk van onze lokale bron en dit water zal toch érgens vandaan moeten komen. Nu weten de autochtone dorpsbewoners mijn zorgen daarover altijd snel te relativeren, “onze bron heeft nog nooit droog gestaan”.
Na drie maanden droogte en mislukte graanoogsten werd iedereen euforisch toen het half mei weer begon te regenen. “No quire llover” maakte weer plaats voor hoop en vertrouwen. Waar je het geloof in was kwijt geraakt gebeurde. Juist mei en juni werden natte maanden op een bijna tropische manier. Je wordt wakker met zon en in de avond valt er een fikse bui.
De natuur zindert nu van leven. Over drie dagen staat de zon op het hoogste punt, de zomer gaat beginnen. De echte warmte komt, maar er zit water in de grond. De bloei van allerlei planten is uitbundig en het fruit hangt zwaar aan de bomen. De diepe geur van jasmijn lijkt de ziel te raken. De nachtegalen zingen het etmaal rond en de kikkers lijken vrolijker te kwaken dan ooit, vooral ´s nachts.
Voor wie het mee kan voelen; “Noches en los Jardines de España”.