Veel mensen die in Juseu zijn geweest herinneren zich Basjoe nog. Basjoe was onze prachtige hond. Lang hadden we Basjoe samen met Wolfje, haar dochter.
Jammergenoeg werd Basjoe ziek toen ze negen jaar was. Kort daarna stierf ze (in 2008).
De moeder van Basjoe, de lieve hond Canela, woonde eveneens in Juseu en ging twee later dood dan Basjoe.
De baas van Canela had zijn hond veertien jaar bij zich gehad en miste het dier vreselijk. Zijn zoon had dat gemerkt. Een half jaar later bracht de zoon voor zijn vader een pup mee uit Barcelona. De vader was blij weer een hond te hebben. We zagen hem weer in het land werken met een opgewekt jong zwart hondje in zijn buurt.
Al vrij snel had het jonge hondje in haar eentje eens de weg naar ons huis gevonden. De ontmoeting met Wolfje in onze tuin was bijzonder uitbundig. De honden speelden samen, lagen tegen elkaar om uit te rusten, aten samen uit een bak. Op een ochtend zagen we een zwart koppie uit het vroegere hok van Basjoe steken, naast Wolfje. Steeds vaker en steeds langer was het nieuwe hondje bij ons.
De baas van de nieuwe hond begon te twijfelen aan de trouwheid van zijn nieuwe gezelschap. Hij vroeg ons zijn hond naar huis te sturen als zij weer bij ons zou komen. Wij deden dat, maar dat werkte maar voor kort. De twee honden moesten bij elkaar zijn.
Aan ons drong zich een gelijkenis met Basjoe op. Het jonge hondje koos dezelfde plekken uit om te slapen in de tuin. Opmerkelijk was ook dat zij zich bij ons helemaal niet als een jonge hond gedroeg. Veel gewoontes van Basjoe zagen we terug in deze hond. Het leek eigenlijk gewoon Basjoe die haar oude huis teruggevonden had.
Maar die nieuwe Basjoe had natuurlijk een andere baas. De eigenaar die in het begin zo opgetogen over zijn nieuwe hondje sprak, was inmiddels teleurgesteld. Hij had op een dag aangegeven dat deze hond hem niet waardig was. Dat zou kunnen betekenen dat hij de hond niet een lang leven zou gunnen. Toen hij ons vroeg of wij interesse in zo´n hond zouden hebben, zeiden we dan ook maar snel “ja”.
Het lijkt er nu op dat we weer twee honden hebben. In iedere geval zijn ze onafscheidelijk. Het nieuwe hondje droeg inmiddels de naam Negretta. Maar voor de extra tijd die we haar bieden, wilden we een nieuwe naam bedenken. Een naam die bij haar zou passen. Basjoe zou zeker een goede naam kunnen zijn. Maar in de ogen zien we een enorme levensvreugde. Misschien daarom kwamen we op de naam Levi. In dit geval is het ook een handige afkorting voor leverworst. We hebben al gemerkt dat zij dat wel lekker vindt..
